گروه سیاسی – در بخش نخست و دوم این گزارش، به گوشه هایی از فعالیت مسعود بهنود روزنامه نگار حامی جریان فتنه پرداختیم. اینک در بخش سوم و پایانی به تحلیل وارونه اواشاره داریم که ادعا کرده ایران ابتکار دیپلماتیک برای کاهش تنش ندارد و این را در مطلب به سوی بی آیندگی مطرح کرده است.

به گزارش بولتن نیوز، یکی ازاقدامات اساسی بهنود که قابل کتمان و گذشت نیست، موضوع حمایت او از سران فتنه است که در مطلب ما داریم می آییم در تاریخ 29 فروردین 88 در روزنامه اعتماد به وضوح مطرح کرده است و 55 روز مانده به انتخابات، خط و نشان کشیده است...

و در همین مطلب ادعای پیروزی تلویحی کرده و براندازان نرم را قبل از برگزاری انتخابات، برنده میدان رقابت دانسته است.

وی در تحلیلی مضحک با عنوان من و انتخابات در 16 خرداد 88 اعلام کرده که انتخابات شاه با انتخابات جمهوری اسلامی همسان است

و در تاریخ 29 خرداد 88 در مطلب گریه ها باید کرد فتنه گران را به تداوم اقدامات افراطی تشویق کرد.  

بهنود برای تاثیرگذاری برمسوولین به منظور تقابل با یکدیگر، مطلب سپهسالار قورباغه را در 31 خرداد 88 نوشت و لاریجانی و شورای نگهبان و احمدی نژاد را تشویق به استعفا، حل مسئله، بازشماری صندوق ها و... کرد.

وی همچنین ادعاهای بی اساس فتنه گران را در همین مطلب تبلیغ کرد و در مطلب سبزمی مانم در تاریخ 26 دی ماه 88 فتنه گران را تشویق کرد و در مطلب برسرقرار سبز در 12 آبان 89 با روحیه دادن به فراریان فتنه گر مثل علی نژاد برای آنها تبلیغ کرده است.
او همچنین در مطلب به اعلیحضرت توهین کردی در تاریخ 12 شهریور 88 ولایت فقیه را با سلطنت شاه همسان ارزیابی کرده است.

او با حمایت از چهره های معاند و نفی ماهیت انقلاب اسلامی در مطلب  طالقانی و منتظری در تاریخ 30 آذر 88 تاریخ انقلاب را تحریف کرده و برخی چهره های محبوب را مصادره به مطلوب کرده است.

بهنود در مطلب خاطرات سعید شاهسوندی ... در 19 مرداد 89 اینگونه القا کرده که مدافعان نظام نفوذی بوده اند و دستگاه های اطلاعاتی کشور را به فریبکار بودن متهم کرده است.

وی  در مطلب روز آن لاین 11 خرداد 88 با عنوان خوب می پرانند  از دربار پهلوی و فراماسونرها  از جمله فتح اله آتابای و سلیمان خان بهبودی تمجید کرده است و همچنین در مطلب یک قلم توانا شکست در تاریخ 10 بهمن 89 از داریوش همایون که چهره ای ضد دین داشت و وابسته به پهلوی بود تجلیل کرده است

خلاصه آنکه این روزنامه نگار بسیار پرکار، اگرچه به قلم ساده و داستانی اش و آثار و مقالات و روزنامه های پرشمار مشهور  و معروف است اما به نظر می رسد که پشت این قلم و کار زیاد، شامه تیز وی در شناخت قدرت های موجود و سعی در نزدیکی به آنها قرار داد.

زیرا هم در قبل از انقلاب در نزدیکی به فرح پهلوی و دربار، هم در بعد از انقلاب در نزدیکی به اصلاح طلبان و روزنامه های زنجیره ای و هم بلافاصله بعد از نزول قدرت در اصلاح طلبان، پرواز به لندن و قرار گرفتن در بی بی سی و بنیادها و هسته ها و حمایت های نهادها و...همگی نشان می دهد که او خوب تشخیص می دهد که کجا باید برود و جالب است که برخی روزنامه نگاران نیز بلافاصله جا وخط وچهره وحجاب ولباس و کراوات و کت و ... را تغییر می دهند و منتظرند که ببینند بهنود چه رفتاری دارد تا دقیقا آن را پیگیری کنند....

بهنود قبل از انقلاب به امیرعباس هویدا از طریق داریوش همایون و م.ج و پ.ن  و روزنامه آیندگان نزدیک شدو جالب است که محمد جعفریان و پرویز نیکخواه را بعد از پیروزی انقلاب،  به جرم توده ای و مائو ئیستی معرفی و از آنها شکایت کرد و تا طناب اعدام همراهی کرد و خود را هم رنگ انقلاب معرفی کرد و گاهی به پهلوی و هویدا در تهران مصور فحش می داد و البته از منافقین و فدایی ها حمایت می کرد.

وی با نزدیک شدن به بازرگان و امیرانتظام درروزهای نزدیک به17شهریور واعلام این که از ماجرای 17شهریور  خبرداشته است و همچنین نزدیک شدن به شهید بهشتی، و حمایت از آقای هاشمی رفسنجانی به عنوان سردار سازندگی، و وفادار نشان دادن به دوم خرداد به صورت یکی به نعل یکی به میخ، نشان داده که همواره به جریان های قدرتمند نزدیک شده است.

وی با همکاری یکی از روزنامه نگاران سرشناس در روزنامه های زنجیره ای، نیروهایی را پرورش دادند تا بعد از چند سال اکنون همکاری نزدیکی را با بهنود در بی بی سی، روز آن لاین و گویانیوز و... داشته باشند.

اما در دوره احمدی نژاد که بهنود خارج کشور بوده، نقاب را کنار زده و ماهیت خود را نشان داده است و با عبدالمالک ریگی مصاحبه کرد. و در جریان فتنه در رسانه های ضد انقلابی مانند جرس، گویا، روز آن لاین و... مقاله های متعددی نوشته است.