علی فرخنده جهرمی معروف به علی کشتگر، دانشجوی رشته کشاورزی و از اعضای سازمان چریک­های فدایی خلق ایران است. پیش از انقلاب وی فعالیت­های مسلحانه علیه حکومت طاغوت انجام داده بود. اما پس از انقلاب اقدام به فعالیت­های تخریبی علیه جمهوری اسلامی نمود.
کشتگر خود را مفتون و شیفته کاسترو و چه­گوارا می­داند و همین شیفتگی باعث جذب او به سازمان چریک­های فدایی خلق و سرانجام انتصاب او به سخنگویی این سازمان شد. کشتگر مدعی است 25 سال است برای تحولات دموکراتیک در ایران فعالیت می­کند، شعاری که در گفتگو با تلویزیون بی­بی­سی نیز با تردید و تمسخر مجری روبرو شد. فعالیت­های سیاسی وی(طبق گفته خودش) تنها محدود به مقالات و همچنین حفظ ارتباط با دوستان هم عقیده خود در این مسیر است. وی همچنین خود را از پیروان فرقه ضالة بهاییت خوانده و شیرین عبادی را بخاطر نقد بهایی شدن فرزندش لایق سرزنش می­داند. همینطور از تمامی گروه­های اپوزیسیون میخواهد خود را بهایی بدانند. اندیشه­های مارکسیستی کشتگر با تلاش وی برای رسیدن به تحولات دموکراتیک در تضاد روشنی قرار دارد که همین موضوع آشفتگی ذهنی او را بیش از پیش مشخص و روشن می­سازد. او از سران فتنه 88 نیز حمایت علنی کرده و آنها رهبران مبارزان برای آزادی می­داند . به طور مثال در مصاحبه با بی­بی­سی گفت:
«الان در دنیا جنبش سبز(فتنه­گران)، مردم ایران را به عنوان یک ملتی که برای آزادی مبارزه می­کند، معرفی کرده و افکار عمومی دنیا را به خودش جلب کرده.»
کشتگر در مقاله­ای به توضیح نخستین جرقه­های تمایل به فعالیت­های انقلابی خود می­پردازد و در آن با وجد و شادی بی­حد و حصر زنده ماندن خود در درگیری­های خیابانی را توصیف میکند:
«مسلسلی که بر زره­پوش سوار بود و از وسط خیابان همه جا را گلوله باران می کرد کوچه را به رگبار بست و رفت و من از شادی زنده ماندن، آدم­هایی که روی فرش خیابان­ها جان می­کندند فراموش کرده بودم. این نخستین تجربه “مبارزاتی” زندگی من بود.»
در حالیکه در میدان حرف، دیگران را به مبارزه با حکومت خوانده و بی تفاوتی نسبت به کشته شدن دیگران را محکوم میکند:
«هم میهن! با بی­حسی و بی­تفاوتی مبارزه کن، به تماشای جان کندن محکومان نگون بختی که رژیم برای زهر چشم گرفتن از خود تو و بی­حس کردن تو نسبت به خشونت در ملاء عام اعدام می­کند، نرو»
وی پس از فتنه 88 به حمایت آشکار از سران فتنه و شایعه­پراکنی درباره تقلب در انتخابات و ابراز دشمنی آشکار با مسئولان جمهوری اسلامی، و تهمت زدن به آنان پرداخت. همین امر و سایر ابراز عقیده­های ضد دین وی شکاف اندیشه­های او با تفکر ملت ایران را روشن­تر می­سازد. او عملکرد هیچ سازمان یا ارگان مدیریتی و نظارتی در ایران را قبول ندارد و همه نیروها و قوای حکومت را خائن می­داند. در انتخابات­های ایران همواره مردم به تحریم و عدم حضور در انتخابات تشویق می­کند در شرایطی که حتی وهابیون نیز دست از خط تحریم انتخابات برداشته­اند اما او همچنان به فکر تحریم و عدم شرکت در انتخابات است. به طور مثال وی درباره انتخابات مجلس نهم در روز 12 اسفند در مقاله منتشره در ایران گلوبال مینویسد:
«فراخوان اعتراضی در روز انتخابات با توجه به ظرفیت کنونی جنبش، اشتباهی است که پیامدهای جبران‌ناپذیر دارد. تحریم می‌تواند و باید به یک نمایش ملی فراگیر تبدیل شود نه اعتراض پراکنده حداکثر چند هزار نفر در خیابان‌ها. شرط موفقیت تحریم در توافق همگانی بر روی شکل آن است.»
طبق نظر سران حزب توده که زمانی قصد ادغام با چریک های فدایی خلق را داشتند وی حتی در سازمان چریک نیز سابقه عضویت طولانی ندارد و حتی گزارشاتی وجود دارد که پس از انقلاب به این سازمان پیوسته است.